ମୁଁ ସ୍ୱରୂପ, ଆକାଉଟାଣ୍ଟ ଭାବେ ମୁଁ ଅନୁଗୋଳରେ ଗୋଟେ ବେସରକାରୀ ବ୍ୟବସାୟ ପ୍ରତିଷ୍ଠାନରେ କାମ କରୁଥିଲି । ଯଦିଓ ମୁଁ ପାସ କରିଥିଲି, ଚାକିରୀ ନମିଳିବାରୁ ସେଠି ଥିଲି । ସେଠି ସୋନାଲି ବୋଲି ଗୋଟେ ଝିଅ ବି କାମ କରୁଥିଲା । ସେ ଦେଖିବାକୁ ବେଶି ସୁନ୍ଦର ନଥିଲେ ବି ଅସୁନ୍ଦର ନଥିଲା । ଧୀରେଧୀରେ ମୁଁ ଓ ସୋନାଲି ନିକଟତର ହେବାକୁ ଲାଗିଲୁ । ତା ନିରୀହ ଚାହାଣି ଓ ସରଳତା ମୋତେ ତା ଆଡକୁ ବହୁତ ଆକୃଷ୍ଟ କରିଥିଲା ।
ଦିନେ ମୁଁ ନିଜେ ମୋ ତରଫରୁ ତାକୁ ମୋ ସହ ବାହାଘର ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତାବ ଦେଇଥିଲି । ଆଉ ସେ ସଙ୍ଗେସାଙ୍ଗେ ରାଜି ହେଇଯାଇଥିଲା । କିଛିଦିନ ପରେ ଦୁହିଁଙ୍କ ଘର ଲୋକଙ୍କ ସହମତିରେ ଆମ ବାହାଘର ହେଇଥିଲା । ବାହାଘର ପରେ ଚଉଠି ରାତିରେ ହିଁ ସୋନାଲିକୁ ଗେହିଁ ତା ସିଲ ଖୋଲିଥିଲି । ମୋ ମୋଟା ଓ ଲମ୍ବା ବାଣ୍ଡକୁ ସହିନପାରି କଷ୍ଟରେ ସେ ବହୁତ କାନ୍ଦିଥିଲା । ମୁଁ କିନ୍ତୁ ତାକୁ ଛାଡ଼ିନଥିଲି । ସକାଳୁ ସେ ଠିକ ସେ ଚାଲି ପାରୁନଥିଲା ।
ତା ପରଦିନ ସେ ଡରିଯାଇଥିଲା ଓ ମୋ ପାଖକୁ ଆସୁନଥିଲା । ମୁଁ କିନ୍ତୁ ତାକୁ ମୋ ଆଡକୁ ଟାଣିଆଣି କୁଣ୍ଢେଇ ଧରି ବହୁତ ଗେଲ କରି ଶୁଆଇଥିଲି । ତାକୁ ବୁଝେଇଥିଲି ଯେ ପ୍ରଥା ଅନୁସାରେ ଚଉଠି ରାତିରେ ସ୍ୱାମୀ ଓ ସ୍ତ୍ରୀ ଯେମିତି ହେଲେ ବି ଗିହାଁଗେହିଁ ହୁଅନ୍ତି । ନହେଲେ ତାଙ୍କ ଦାମ୍ପତ୍ୟ ଜୀବନ ସୁଖମୟ ହୁଏନି । ସେ ମୋ କଥାଶୁଣି ବୁଝି ଯାଇଥିଲା । ଠିକ ପାହାନ୍ତିଆ ବେଳକୁ ମୋ ବାଣ୍ଡ ଉଠିଲା ଆଉ ସେଦିନ ପାହାନ୍ତିଆ ବେଳେ ପୁଣି ଥରେ ତାକୁ ଗେହିଁଲି । ସେଦିନ ତା କଷ୍ଟ ଟିକେ କମ ଥିଲା ଆଉ ସେ ବି ଅଳ୍ପଅଳ୍ପ ମଜ଼ା ପାଇଥିଲା ।
ତା ପରଠୁ ସବୁଦିନ ଆମର ଗିହାଁଗେହିଁ ଚାଲୁଥିଲା ଓ ଦୁହେଁ ଦାମ୍ପତ୍ୟ ଜୀବନକୁ ଖୁଵ ଉପଭୋଗ sକରୁଥିଲୁ । ସୋନାଲିକୁ ବାହାହେବା ପରେ ମୋ ଭାଗ୍ୟ ସତେ ଯେମିତି ଖୋଲି ଯାଇଥିଲା । ଆଗରୁ ବର୍ଷେ ତଳେ ଗୋଟେ ଅଧ୍ୟାପକ ପଦ ପାଇଁ ଇଣ୍ଟରଭି୍ୟୁ ଦେଇଥିଲି । ହଠାତ ସେଇ ପଦ ପାଇଁ ମୋର ସିଲେକସନ ହୋଇଗଲା ଆଉ ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ ଗୋଟେ ଆଡେଡ଼ କଲେଜରେ ମୋର ପୋଷ୍ଟିଙ୍ଗ ହୋଇଗଲା । ସୋନାଲି ଓ ମୁଁ ମିଶିକି ଯେତେ ଦରମା ପାଉଥିଲୁ ତାର ଦ୍ଵିଗୁଣରୁ ବି ଅଧିକା ଦରମା । ବିଶ୍ୱାସ ହେଉନଥିଲା । ସେଦିନ ସୋନାଲିକୁ ବହୁତ ଗେଲ କରିଥିଲି ।
ପରଦିନ ହିଁ ଆମେ ଦୁହେଁ ସେଇ ଚାକିରିରୁ ଇସ୍ଥାଫା ଦେଇଦେଲୁ । ମାଲିକ କହିଲେ ଯେ ମାସ ଶେଷଯାଏଁ ରୁହ । ଆମେ ରାଜି ହୋଇ ମାସ ଶେଷ ଯାଏଁ ରହି ହିସାବ କିତାବ କରି ଅନୁଗୁଳରୁ ବାହାରିଲୁ । ସୋନାଲିକୁ ଗାଁରେ ଛାଡି ମୁଁ ଆସିଲି ଭୁବନେଶ୍ୱର । ସେ କଲେଜରେ ଜଏନ କରି ରହିବା ପାଇଁ ଘର ଖୋଜିଲି । ଭାଗ୍ୟକୁ କଲେଜର ଆଉଜଣେ ଅଧ୍ୟାପକ ବନ୍ଧୁଙ୍କ ଘର ପାଖରେ ଗୋଟେ ଘର ଖାଲିଥିଲା । ଘରଟି ଯାଇ ଦେଖିଲି । ତଳେ ମାଲିକ ରହନ୍ତି ଓ ଉପରେ ଦୁଇ ବଖରା ଘର ସହ କିଚେନ ଓ ବାଥରୁମ ଆଉଗୋଟେ ବଡ ବାଲକୋନୀ । ଦେଖୁଦେଖୁ ଘରଟି ପସନ୍ଦ ହେଇଗଲା । ଦୁଇମାସର ଭଡା ଆଡ଼ଭାନ୍ସ ଦେଇ ଘରଟିକୁ ରଖିନେଲି ଓ ସୋନାଲିକୁ ଫୋନ କରି ସେ ବିଷୟରେ ଜଣେଇ ଦେଲି । ତା ପରଦିନ ସେଇ ଘରକୁ ସିଫ୍ଟ କରିଗଲି ।
ଗୋଟେ ସପ୍ତାହ ପରେ ରବିବାର ଦେଖି ଗାଁକୁ ଯାଇ ସୋନାଲିକୁ ଓ ଆମର ଜିନିଷ ସବୁ ନେଇ ଆସିଲି । ଆମର ଜିନିଷ ବିଶେଷ କିଛି ନଥିଲା । ବାହାଘର ବେଳର ଖଟ ଆଉ ଅଳ୍ପ କିଛି ଦୈନନ୍ଦିନ ଚଳିବା ଭଳି କିଛି ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଜିନିଷ । ଅଳ୍ପ ଜିନିଷ ହେଲେବି ସୋନାଲି ତାକୁ ଖୁଵ ଭଲ ଭାବେ ସଜେଇ ଦେଲା । ଘରେ ଯାହା ଥାଉ କି ନଥାଉ ଭଲ ଘରଣୀଟେ ଥିଲେ ଆଉ କିଛି ଦରକାର ହୁଏନି ଯାହାକି ମୋ ପାଖରେ ଥିଲା ।
ଘର ମାଲିକ ଅଶୋକ ବାବୁ ଗୋଟେ ବ୍ୟାଙ୍କରେ ଚାକିରୀ କରନ୍ତି । ପ୍ରୋମସନ ପରେ ଏବେ ସେ ରାଇପୁରରେ ପୋଷ୍ଟିଙ୍ଗ ପାଇଛନ୍ତି । ସେଠି ତିନିବର୍ଷ ରହିଲା ପରେ ପୁଣି ନିଜ ରାଜ୍ୟ ଓଡିଶା ଫେରି ଆସିବେ । ବୟସ ପ୍ରାୟ 50 ପାଖାପାଖି ହେବ । ତାଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ କବିତା, ବୟସ ପ୍ରାୟ 45 ହେବ କିନ୍ତୁ ଏତେ ବୟସ୍କ ଭଳି ଲାଗନ୍ତିନି । ସେଇ 37/38 ପରି ଲାଗନ୍ତି । ଶାଢ଼ୀ କମ ପିନ୍ଧନ୍ତି । ସବୁବେଳେ ସାଲ୍ୱାର କାମିଜ଼ । ଦୁଇ ଝିଅ ଝିଲ୍ଲୀ ଆଉ ମିଲି । ବଡ଼ ଝିଅ ଝିଲ୍ଲୀ PG ପରେ କମ୍ପିଟେସନ ପରୀକ୍ଷା ପାଇଁ ଘରେ ପଢୁଛି । ଆଉ ସାନଝିଅ ମିଲି +3 ଫାଇନାଲ ଇଅରରେ ପଢୁଛି ।
ସୋନାଲି ଆସିବା ପରେ ଆସ୍ତେଆସ୍ତେ ସେ କବିତାଙ୍କ ସହ ସାଙ୍ଗ ହେଇ ମିଶିଗଲା । କବିତା ତାକୁ ଝିଅ ବୋଲି ଡାକନ୍ତି ଆଉ ମୋତେ ଜ୍ୱାଇଁ ବୋଲି ଡାକନ୍ତି । ଝିଲ୍ଲୀ ଓ ମିଲି ସୋନାଲିକୁ ଦିଦି ବୋଲି ଡାକନ୍ତି ଓ ମୋତେ ଜିଜୁ ବୋଲି । ପୁରା ଘରୋଇ ଓ ସଂସ୍କାରି ପରିବାରଟେ । ଅଳ୍ପ ଦିନରେ ଆମେ ଖୁଵ ମିଶିଗଲୁ । ଯେମିତି ଗୋଟେ ପରିବାର । ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ଝିଲ୍ଲୀ ଓ ମିଲି ମୋ ସହ ଶାଳି ଭିଣେଇ ସମ୍ପର୍କ ଭଳି ଥଟାମଜ଼ା କାରିବା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲେ । ସୋନାଲି ସାମ୍ନାରେ ଥରେ ଝିଲ୍ଲୀ କହିଲା ଦିଦି ତୁମେ ଆଗରୁ ଜିଜୁଙ୍କୁ ପଟେଇ ଦେଲ ନହେଲି ମୁଁ ନିଶ୍ଚୟ ନେଇ ଯାଇଥାନ୍ତି ।
ସୋନାଲି କହିଲା ଜମାରୁ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନି ମୁଁ ତୁମ ପାଇଁ ୟାଙ୍କଠୁ ବି ଭଲ ବରଟେ ଖୋଜିଦେବି । ଝିଲ୍ଲୀ ସୋନାଲିକୁ କୁଣ୍ଢେଇ ଧରି କହିଲା ଓଃ ଦିଦି ତୁମେ କେତେ ଭଲ । କବିତା ବି ମୋ ସହ ଶାଶୁ ଭଳି ବ୍ୟବହାର କରନ୍ତି । ସବୁବେଳେ ସୋନାଲିକୁ ତାଗିଦ କରି କହନ୍ତି ଯେ ଜ୍ୱାଇଁଙ୍କୁ ଏହା ଦବୁ ତାହା ଦବୁ । ସୋନାଲି କହେ ହଁ ମା ତୁମେ ଜମା ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନି । ମୁଁ ତୁମ ଜ୍ୱାଇଁଙ୍କୁ ଭଲରେ ରଖିଛି ।
ସୋନାଲିଟା ବହୁତ ସରଳିଆ ଝିଅଟେ । ତା ପେଟରେ କିଛି ବି କଥା ରହେନି । ଦିନେ କହୁ କହୁ କବିତାଙ୍କୁ ଆମ ଚଉଠି ରାତି ବିଷୟରେ ସବୁ କହି ଦେଇଥିଲା ଯେ ସେ ମୋ ମୋଟା ଆଉ ଲମ୍ବା ବାଣ୍ଡରୁ କେତେ କଷ୍ଟ ପାଇଥିଲା । ଆଉ ଏହା ବି କହିଥିଲା ଯେ ମୁଁ ସବୁଦିନ ତାକୁ ନକଲେ କେମିତି ସୋଇପାରେନି । କବିତା ବି ତାକୁ ବୁଝେଇ କହିଥିଲେ ଯେ ଝିଅଲୋ ଏମିତି ଜିନିଷ ଭାଗ୍ୟରେ ଥିଲେ ମିଳେ । ବହୁତ ଝିଅ ଏସବୁ ନପାଇ ବାହାଘର ପରେ ବହୁତ ମନ ଦୁଃଖରେ ରହନ୍ତି ।
ସେଦିନ ରାତିରେ ସୋନାଲିକୁ ଗେହିଁଲାବେଳେ ସେ ଏସବୁ କଥା ମୋତେ କହିଦେଇଥିଲା । ମୁଁ ଟିକେ ବୁଝେଇଲା ପରି ତାକୁ କହିଲି ଆରେ ପାଗଳି ଏକଥା ସବୁ କଣ ବାହାରେ କହନ୍ତି, ସେ ଟିକେ ଲାଜେଇ ଯାଇ କହିଲା ସରି ମୋ ପାଟିରୁ ବାହାରିଗଲା । ମୁଁ ତାକୁ କୋଳେଇ ନେଇ ଗେଲ କରି କହିଲି ହଉ ଆଉ କେବେ କହିବନି । ସେ ବି ମୋତେ ଭିଡି ଧରି କହିଲା I love you । କବିତାଙ୍କ ଠାରୁ ବହୁତ ନୂଆ ନୂଆ ରୋଷେଇ ଶିଖି ମୋତେ ସୋନାଲି ଖୁଆଉଥିଲା ଆଉ ପଚାରୁଥିଲା କେମିତି ହେଇଛି ବୋଲି । ମୁଁ ବି ତା ମନ ରଖିବାକୁ କହୁଥିଲି ଖୁଵ ବଢିଆ ହେଇଛି । ଏମିତି ଭାବେ ଆମଦିନ ଖୁଵ ଭଲରେ କାଟୁଥିଲା ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ ।
ପରବର୍ତୀ ଅଧ୍ୟାୟରେ କହିବି କେମିତି ଘର ମାଲିକାଣୀଙ୍କ ଦୁଇଝିଅଙ୍କୁ ଫଟେଇକି ଗେହିଲି । ଗୋଟେ ଝିଅର ଢିଲା ବିଆ ଆଉ ଜଣଙ୍କର ଟାଇଟ କଷି ଯେ ତେଲ ବୋଳିକି ଗେହିବାକୁ ପଡିଲା । ପରେପରେ ଝିଅଙ୍କ ବିଆର ସିଲ ଖୋଲିଲା ପରେ ମାଲିକାଣୀନକୁ ବି ମଧ୍ୟ ଛାତ ଉପରେ କାନ୍ଥରେ ଠେଲିପେଲିକି ଗେହିଲି ।